0
هر چه استفاده از پهنای باند شدت بیشتری یافته، هزینه های کابل فیبر نوری رو به کاهش بوده و فناوری های نوظهور به سرعت های بیشتر و اتصالات قابل اعتماد تری نیاز دارند، در نتیجه کابل فیبری نیز به راه حلی عملی برای بسیاری از پروژه های کابل کشی تبدیل میشود. پیش از آنکه با اطمینان به این نتیجه برسید که فیبر نوری انتخابی مناسب برای پروژه ی شما است، باید بدانید تفاوت حقیقی بین فیبرهای تک حالته و چند حالته در چیست؟
در پاسخ به این سوال باید بگوییم که هیچ کدام به دیگری برتری ندارد و هر کدام بنا به کاربردی که از آن انتظار میرود، جایگاه مخصوص به خود را دارد. دانستن تفاوت حقیقی بین فیبرهای تک حالته و چند حالته میتواند از سرمایه گذاری و خرید نوع اشتباه این کابل یا استفاده از کابلی که با دستگاه های فیبر نوری شما سازگار نبوده و تأثیری منفی بر سیگنال ها میگذارد، پیشگیری نماید.
در این مقاله، تفاوت هایی که در مقایسه ی فیبر تک حالته و چند حالته بروز می نماید، در اختیار شما قرار داده میشود تا بتوانید بهترین انتخاب را داشته باشید.
فهرست:
زمانی که نحوه ی ساخت فیبر تک حالته و چند حالته مقایسه میگردد، یک متمایزکننده ی بزرگ حاصل میشود: اندازه ی هسته ی فیبر تک حالته کوچکتر بوده و نور را مستقیم در فیبر حمل میکند (تنها به حالت بنیادی نور اجازه ی عبور از فیبر را میدهد). در نتیجه، انعکاس نوری که طی انتقال نور انجام میشود، کاهش می یابد و میرایی را کم کرده و سیگنال را قادر میسازد تا با موفقیت در مسیرهای طولانی حرکت نماید.
اندازه ی قطر هسته ی فیبر چند حالته در حدود پنج تا شش برابر قطر فیبر تک حالته است و ظرفیت گردآوری نور را به شدت افزایش داده و استفاده از دستگاه های ارزان تر الکترونوری را آسان میسازد. چند حالت یا چند مسیر نور به صورت همزمان در فیبر حرکت میکنند ولی به طور سنتی فاصله ی انتقال و پهنای باند محدودتری دارد اما این نوعی فرمت مدلاسیون برای فیبر «کم حالته» (few-mode) محسوب میگردد که در اینجا مورد بحث نیست.
از آنجایی که در کابل فیبر نوری چند حالته، چندین حالت مسیر نوری گذر میکنند، پهنای باند بالا را تنها در فواصل کوتاه ارائه میدهد.
در فواصل طولانی تر، انتشار (پراکندگی) مودال به یک مسئله تبدیل میشود. این مسئله عموماً در ویژگیهای «پهنای باند مودال موثر» که نوعی رابطه ی معکوس میان پهنای باند و برد مسافت است، بیان میشود. در اثر انتشار مودال، هر چه پهنای باند سیگنال افزایش یابد، برد مسافت کاهش مییابد و عکس این اتفاق نیز ممکن است رخ دهد.
در فیبر نوری تک حالته، همه ی نور یک پالس با سرعتی تقریباً یکسان مسیر را طی کرده و تقریباً در زمان یکسان به مقصد میرسد و اثرات انتشار مودالی که در فیبر چند .حالته مشاهده میشود را از بین میبرد. به این شکل، پهنای باند های بیشتر را با سیگنال از دست رفته ی کمتر در مسافت های طولانی پشتیبانی می نماید. این فیبر برای کاربردهای انتقال سیگنال در مسیرهای دوردست، مثلاً درون یا بین پردیس ها، زیر آب یا در دفاتر از راه دور ایده ال خواهد بود. اساساً هیچ محدودیت فاصله وجود ندارد.
در حال حاضر، فیبر تک حالته عموماً ارزان تر از فیبر چند حالته است اما باید عوامل تأثیرگذار دیگر بر قیمت را نیز مد نظر قرار داد.
بیشتر سیستم های فیبری از فرستنده گیرنده هایی استفاده میکنند که یک فرستنده و یک گیرنده را با استفاده از فناوری فیبر نوری به یک ماژول واحد تبدیل میکنند تا داده را در یک شبکه ی انتقال نوری ارسال و دریافت نمایند. در حال حاضر، قیمت فرستنده-گیرنده ی چند حالته دو تا سه برابر کمتر از قیمت فرستنده-گیرنده های تک حالته است.
اما هر چه قیمت فرستنده-گیرنده ها کمتر میشود، فیبر تک حالته بیشتر به عنوان گزینه های مقرون به صرفه برای کاربرد در فواصل نزدیک مورد استفاده قرار میگیرد.
زمانی که صحبت از OM1، OM2، OM3، OM4 و OM5 باشد، واضح است که به فیبر چند حالته اشاره شده است؛ اما برای فیبر تک حالته، قضیه تا این حد ساده نیست. انواع فیبر تک حالته ی موجود امروزه شامل موارد زیر است:
هر کدام از انواع فیبرهای تک حالته، ویژگی های خاصی دارد. بسته به معماری پیوند انتقال، فاصله و طول موجهای فعال (که ممکن است شامل روش های تقویت مختلفی باشند)، موارد متفاوتی وجود دارد که قبل از انتخاب باید مد نظر قرار گیرند.
هر چه فناوری الکترونیکی فیبر نوری تغییر کرده و ارتقاء مییابد – شامل مدولاتورها، لیزرها، PHYها، فرستنده، گیرنده ها و غیره که یک سیستم کامل کابل فیبر نوری را تشکیل میدهد – کابل های فیبر نوری تک حالته و چند حالته نیز باید ارتقاء یابند.
برای آنکه مطمئن شوید دقیقاً همان چیزی را که لازم دارید به دست می آورید، پیشنهاد میشود با معماری سیستمی کار کنید که به شما کمک نماید بر اساس محدودیت های طولی، تعداد کلاینت های شبکه و محل میزبانی منابع داده، یک سیستم فیبر نوری را طراحی کنید.
